تهران و پکن خودروی مشترک فراوری می نمایند؟ - وبلاگ همسفر

به گزارش وبلاگ همسفر، بر اساس توافقاتی که سفر رئیس جمهور به چین ایجاد شد، قرار است همکاری خودرویی بین ایران و چین توسعه یابد و دو کشور خودروی مشترک فراوری نمایند. حال این مساله مطرح می گردد که آیا خودروسازان چینی حاضر به اشتراک گذاشتن تکنولوژی خود با ایرانی ها می شوند؟

به گزارش تجارت نیوز، ابراهیم رئیسی، رئیس دولت سیزدهم، 24 بهمن ماه 1401 با دعوت رسمی رئیس جمهوری چین به این کشور سفر کرد. گرچه به عقیده کارشناسان، این سفر بیشتر جنبه نمایشی داشت، اما روز گذشته تصمیماتی در رابطه با همکاری خودرویی ایران و چین اتخاذ شد.

علیرضا پیمان پاک، رئیس سازمان توسعه تجارت، با اشاره به نتایج سفر رئیسی اعلام نمود که قرار است ایران و چین خودروی مشترک فراوری کند.

او در این رابطه به تسنیم شرح داد: خصوص فراوری مشترک خودرو با شرکت های چینی قرار بر آن شد تا دو ماه آینده شرکت های خودروساز داخلی و چینی برنامه ریزی جامع و مشخصی را انجام دهند و فرایند همکاری فراوری مشترک خودرو در ایران را طراحی نمایند؛ بنابراین در آینده ای نزدیک می توانیم محصولات باکیفیت و دارای فناوری بالا را در کشور مورد استفاده قرار دهیم.

حال این مساله مطرح می گردد که تصمیم مبنی بر فراوری خودروی مشترک بین ایران و چین، به مرحله اجرا می رسد؟

در ابتدا باید این نکته را یادآور شد که وزارت صمت در شهریور امسال خبر از امضای 12 تفاهم نامه همکاری بین شرکت های خودروساز و قطعه ساز ایرانی و روسی به مبلغ 700 میلیون یورو داد. اما همان طور که مشاهده می گردد و قطعه سازان می گویند هنوز خبری از همکاری جدی و قطعی دو کشور نیست.

با توجه به اینکه تفاهم نامه همکاری ایران و روسیه همچنان به مرحله اجرا نرسیده و طبق آخرین اظهارنظرها، خودرو های ایرانی مورد تایید روسیه نیستند و احتمال سرانجام یافتن این همکاری خودرویی بین دو کشور بالاست، باید منتظر ماند و مشاهده کرد که تصمیم همکاری ایران و چین در چه زمانی و با چه شرایطی به مرحله اجرا می رسد؟

با انتشار خبر فراوری خودروی مشترک میان ایران و چین این مساله مطرح است که این همکاری قرار است به چه نوعی صورت بگیرد؟

ابتدا باید به این نکته اشاره نمود که همکاری بین دو کشوری صورت بگیرد که توانایی های صنعتی دو کشور مکمل یکدیگر باشد. این درصورتی است که خودروسازان و مونتاژکاران ایرانی مقدار داخلی سازی خودرو های چینی را به رینگ، داشبورد و قطعات ریز و ساده محدود نموده اند.

در این میان، باید یادآور شد که بعضی از کارشناسان معتقدند انتقال تکنولوژی که به واسطه واردات خودرو به کشور صورت می گیرد تنها به قطعاتی، مانند رینگ و لاستیک محدود خواهند شد و با واردات نیز قرار نیست پیشرفتی در صنعت خودروسازی کشور صورت گیرد.

حال با توجه به این واقعیت که در حال حاضر صنعت خودروسازی ایران مجهز به قطعات پیشرفته و به روزی نیست و قطعه سازان همچنان مشغول به فراوری قطعه های ابتدایی و قدیمی خودرو هستند، چگونه قرار است همکاری خودرویی بین ایران و چین موفقیت آمیز باشد؟

این روز ها چین به یکی از ابرقدرت های صنعت خودروسازی دنیا شده است و خودروسازان این کشور بازار خودروی کشور های مختلف دنیا را به دست گرفته اند که ایران نیز یکی از مشتریان این خودروسازان به شمار میرود. اما با در نظرگرفتن شرایط صنعت خودروسازی این کشور، چنین مساله ای مطرح می گردد که آیا خودروسازان چین حاضر به همکاری با ایران خواهند شد و تکنولوژی خود را در اختیار ایرانیان قرار می دهند یا خیر؟

همکاری دو کشور مالی است؟

نکته دیگری در رابطه با همکاری خودرویی ایران با کشور های خارجه مطرح می گردد، سود دو کشور از همکاری ایجادشده است. کارشناسان در این رابطه معتقدند که به علت اینکه خودروسازان ایرانی با هیچ کشوری همکاری ندارد، می توان ساخت خودروی مشترک یا همکاری خودرویی را یک نکته مثبت به حساب آورد.

این طرح هم از وجه سیاسی خود شدنی است. اما از منظر مالی شدنی نیست. ممکن است مسئولان این طرح را به مرحله اجرایی برسانند. اما خسارت آن را اقتصاد یک جامعه متحمل می گردد. گرچه هنوز جزئیاتی از این همکاری خودرویی منتشر نشده است، اما به نظر می رسد این همکاری در بحث صنعت خودرو تنها با مقاصد سیاسی دو کشور ایجاد شده است و در کل جنبه مالی ندارد.

در نتیجه می توان همکاری با خودروسازن کشور های صنعتی را یک دستاورد به حساب آورد؛ حتی اگر این خودروسازان چینی باشند. اما این دستاورد زمانی در اقتصاد کشور نمود عینی پیدا می نماید که خارج از جنبه های نمایشی و تبلیغاتی باشد.

چه بسا خودروسازان ایرانی سال هاست با چینی ها مشارکت دارند، اما هنوز در انتقال تکنولوژی و دانش فنی ناموفق عمل نموده اند. حال در روز هایی که چین در حال تغییر سیاست های خود در خاورمیانه و گرایش به به سمت کشور های عربی منطقه است، می توان سوغاتی چینی رئیسی را خارج از قواعد پروپاگاندای سیاسی تعبیر کرد؟